Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ

Δεν είναι όμορφη; Με όσα ξερά κλαριά της έμειναν, δεν είναι ακόμα ωραία;

Δεν τη φρόντισα, είναι αλήθεια. Καθόλου δεν της φέρθηκα όπως άξιζε. Το παραδέχομαι. Όμως δεν το έκανα ηθελημένα, φταίει η ζωή με τις αναποδιές της. Έγειρε ο κόσμος ξαφνικά, μας πήρε η κατηφόρα και μας άδειασε. Έννοια μας να πιαστούμε από ό,τι βρούμε καθώς κυλούσαμε με φόρα στο γκρεμό. Έτσι αυτήν την παραμέλησα.

Μου ζήταγε νερό κι εγώ δεν άκουγα, πέρναγα δίπλα της χωρίς να βλέπω, μ' άγγιζε με τα φύλλα της κι εγώ την προσπερνούσα. Όταν με είχε ανάγκη την παράτησα, σκεφτόμουν τα δικά μου.

Κι όμως εγώ την είχα μεγαλώσει. Κείνα τα πρώτα χρόνια της γλυκομιλούσα, τη χάιδευα και την περιποιόμουν. Τίποτα δεν της έλειπε. Λίπασμα και νερό και χώμα και φιλιά. Κι αυτή, σ' αντάλλαγμα, άνθιζε.

Τώρα δε μου μιλάει. Δεν ανασαίνει. Εκεί που την κλάδεψα, μήπως και τη γιατρέψω, οι πληγές της χάσκουνε κατάξερες, χωρίς χυμό. Δυο χρόνια τώρα.

Μου λένε να την ξεριζώσω. Πάει πέθανε, πώς δεν το βλέπω; Να την πετάξω στα σκουπίδια και να την ξεχάσω, στη θέση της να βάλω μια καινούργια. Ράτσα γερή, να μην καταλαβαίνει αρρώστιες. Οι καιροί, μου λένε, αλλάζουν και πρέπει να προσαρμοστώ. Κυλάει σαν ποτάμι η ζωή και φεύγει, και όλα γύρω φθείρονται, γερνούν, πεθαίνουν. Αμετάκλητα. Δεν γίνεται να ζούμε με τα περασμένα. Και φέρνουν και μου δείχνουν άλλες, φουντωμένες, με κατακόκκινα λουλούδια. Σαν γκόμενες σε νυφοπάζαρο. Σαν πλαστικές.

Δε γίνεται, δεν πρόκειται να τους τη δώσω. Είναι δικιά μου. Σκαλίζω με τα χέρια μου το χώμα, το καθαρίζω από τις αγριάδες. Την ποτίζω. Χαϊδεύω τα ξερά κλωνάρια κι ας πληγώνουν. Σφίγγω τα αγκάθια της και γλείφω το αίμα.

Κανένας δε θα την αγγίξει. Αν θέλουν, ας αλλάξουν τον δικό τους κήπο. Ας ξεριζώσουν τα δικά τους κι ας βάλουν άλλα αν προτιμούν. Ανθεκτικά. Παντός καιρού.

Εγώ θα περιμένω, ό,τι κι αν λένε. Θα περάσει ο χειμώνας, θα έρθει η άνοιξη. Ένα πρωί ίσως δω να ξεπροβάλλουν στα κλαριά της καινούργια τρυφερά βλαστάρια. Κι ύστερα, ένα άλλο πρωί, τα κόκκινα μπουμπούκια της θα ανοίξουνε ξανά, μόνο για μένα.