Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

ΝΕΚΡΟΨΙΑ



Μετά από ενδελεχή εξέταση της δεξιάς παλάμης του αγνώστου εξήχθησαν τα κάτωθι συμπεράσματα για το ποιόν του.

1. Γραμμή της Ζωής: Κάπως πλαγίως και λοξά πήρε το δρόμο, έζησε τη ζωή του στα τυφλά και χάθηκε, πέρασε θάλασσες κι ανέβηκε βουνά ασκόπως, δεν διάβηκε ποτέ μεγάλες πόρτες, ο κόσμος ήτανε για αυτόν ένας κακέκτυπος λαβύρινθος, ξενύχτησε μα δεν κατάλαβε, έκοψε πίσω του τις γέφυρες, έπαιξε κι έχασε, φώναξε, σώπασε, κουράστηκε, κλείστηκε σπίτι κι έσβησε τα φώτα.
2. Γραμμή της Νόησης: Συχνά σε πλήρη σύγχυση, πνεύμα αντιλογίας, ανυπάκουος κι ανεπίδεκτος, ανεμοδείκτης ιδεών, προσηλωμένος σε ουτοπίες, στρυφνός, αντικοινωνικός κι απότομος, αδυνατούσε να κατασταλάξει και να ενταχθεί, τον ενοχλούσε η υποταγή, τον απωθούσε η αρμονία, το σύστημα και η τάξη, τον γοήτευαν οι γρίφοι και τα αινίγματα, τα περισσότερα τα άφησε πίσω άλυτα.
3. Γραμμή της Καρδιάς: Πληθωρική κι αχόρταγη καρδιά, στο τέλος τσακισμένη και εύθραυστη, αγάπησε κι ευτύχησε να αγαπηθεί, έρμαιο αφελών συναισθηματισμών, ακραία παρορμητικός, έντονα κυκλοθυμικός και απροσάρμοστος, αναζητούσε τη γιορτή, γνώρισε ανθρώπους, έχασε ανθρώπους, στα εύκολα καλά τα πήγε, στα δύσκολα δεν άντεξε, δεν είχε ψυχικά αποθέματα κι αρχίδια, πιέστηκε, τον πήρε η ζωή φαλάγγι, έπεσε από τα σύννεφα με γδούπο, έσβησε μονομιάς η φλόγα.
4. Γραμμή του Πεπρωμένου: Ηττοπαθής εκ γενετής ή έστω εκ πεποιθήσεως, εκτός πραγματικότητας και οικονομίας, αυτοκαταστροφικός, ονειροπόλος και ανοργάνωτος, χαμένος από χέρι, απόβλητος, θύμα των περιστάσεων -έτσι νόμιζε-, μα προφανώς δεν είχε τα προσόντα, δεν ήταν διόλου ανταγωνιστικός, δεν ήταν βιώσιμος, δεν άγιαζε τα μέσα του ο σκοπός, δεν "όλοι μαζί" τα έφαγε, μοιραία κατέληξε εκεί που κατέληξε, τα ήθελε και τα έπαθε, ένας αναρχικός λιγότερος.

28/11/2013
Ο Ιατροδικαστής
Ιάκωβος Χ. Ρομάντης


8 σχόλια:

  1. Κα-τα-πλη-κτι-κό-!!
    Καλό σου βραδάκι!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ωρέ μας μουντζώνει ή μου φαίνεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. O ΜΙΧΑΛΙΟΣ
    Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
    Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
    με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
    Δε μπόρεσε να μάθει καν το "επ' ώμου".
    Όλο εμουρμούριζε: "Κυρ Δεκανέα,
    άσε με να γυρίσω στο χωριό μου".

    Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,
    αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
    Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,
    το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
    σα να 'λεγε, σα να παρακαλούσε:
    "Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω".

    Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
    Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
    μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
    Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
    μα του αφήσαν απέξω το ποδάρι:
    Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα όλοι είμαστε στρατιώτες. Για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, ρε γαμώτο.

      Διαγραφή
  4. Μήπως να πάρει και μια δεύτερη γνώμη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα είναι χρήσιμη μια δεύτερη γνώμη, το είχε κατά νου. Όμως πού να βρεις στις μέρες μας σπουδαγμένο και αξιόπιστο ντόκτορα παρελθοντοχειρομάντη;

      Διαγραφή