Ποτέ δεν έτυχε να βρω στο δρόμο κατιτίς. Να πέσει η φέτα με τη μαρμελάδα μου σωστά. Όταν ξεσπάει η μπόρα να έχω ομπρέλα. Η Τύχη με είχε πάντα ξεγραμμένο. Ούτε που γύρναγε τα μάτια να με δει.
Ρώτησα, μου 'παν πως η Τύχη αγαπάει τους τολμηρούς. Εγώ απ' αυτούς ποτέ δεν ήμουν. Έτσι επιστράτευσα προξενητές για να τη σαγηνεύσω. Τόσο πολύ την ήθελα.
Ο θείος μου ο Μιχάλης ήταν κυνηγός.
Θείε, του είπα, θέλω ένα λαγοπόδαρο για τύχη.
Μου το 'στειλε. Το άφησα στον ήλιο να στεγνώσει. Το έπαιρνα σ' όλα τα σπίτια που άλλαξα και το είχα πάντα σε περίοπτη θέση. Σαν μπιμπελό. Με τα χρόνια μάδησε, φανήκαν το πετσί κι οι τένοντες. Το πέταξα. Τύχη δεν είδα έτσι κι αλλιώς.
Η θεία μου η Κατίνα είχε ένα γκρι γάιδαρο, τρελό κι ατίθασο.
Θεία, της είπα, θέλω ένα πέταλο να με φυλάει απ' το κακό.
Μου το 'δωσε. Το είχα χρόνια καρφωμένο πάνω από την πόρτα. Σκούριασε εκεί και αποσαθρώθηκε, δίχως να αξιωθεί ποτέ η Τύχη να περάσει το κατώφλι μου.
Ο θείος μου ο Μανώλης, ο ντραγάτης, γύρναγε από το πρωί ώς το βράδυ στα χωράφια.
Θείε, του είπα, θέλω ένα φιδοπουκάμισο για φυλαχτό.
Μου το ’φερε. Το δίπλωσα όμορφα, το έχωσα σε ένα σελοφάν και το έβαλα στο πορτοφόλι μου. Διαλύθηκε με τον καιρό. Πρώτα σκόρπισαν οι φολίδες του, ύστερα τρίφτηκαν κι έγιναν σκόνη. Σαν τις ελπίδες μου.
Ο ξάδερφός μου ο Κωστής ήξερε το Φαραγγούλι σαν τη τσέπη του. Εκεί ψηλά είναι ένα σπηλιαράκι.
Ξάδερφε, του είπα, θέλω ένα κοκαλάκι νυχτερίδας.
Με πήρε και σκαρφαλώσαμε μαζί. Με τη σφεντόνα σκότωσε μια νυχτερίδα, μικρούλα, μια σταλιά μωρό. Τόσο μικρή που χώραγε σε ένα σπιρτόκουτο. Εκεί την άφησα να λιώσει, να μείνει, λέει, το κοκαλάκι της. Όταν το άνοιξα ήταν άδειο. Ούτε κοκαλάκι ούτε τίποτα.
Η Τύχη, όσα κι αν έκανα, ούτε που διαισθάνθηκε ποτέ την παρουσία μου. Περνούσα δίπλα της σαν φάντασμα.
Αυτά όταν ήμουν νέος κι άμυαλος. Τώρα που ξέρω, δε με νοιάζει. Το έχω πάρει απόφαση, δεν έχω ελπίδα με την Τύχη. Είναι δοσμένη αλλού η καρδιά της, τέλειωσε, είναι στημένο το παιχνίδι. Στέκομαι απαθής στο ξάγναντο, χαζεύοντας τους κεραυνούς τι ωραία που πέφτουν γύρω μου.
Κι αν χάνω στα χαρτιά, κερδίζω στην αγάπη, παρηγοριέμαι.
:)) Σωστά. Είναι μεγάλη παρηγοριά. Η τύχη δεν μου έδωσε ποτέ λεφτά. Μου χαμογέλασε, όμως, μερικές φορές. Πάνω που έχανα τις ελπίδες μου: ένα σπίτι που κάλυπτε στοιχειωδώς τις ανάγκες μου, μια ανατροπή ή μια ριψοκίνδυνη αλλαγή στη ζωή μου. Την εμπιστεύτηκα. Και της είμαι ευγνώμων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου εύχομαι να είναι πάντα στο πλευρό σου, χαμογελαστή κι ωραία. Τυχεράκια! :-)
ΔιαγραφήΤυχερός είστε!!! Τι θα τα κάνατε τα λείψανα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, μα μερικά λείψανα είναι γοητευτικά! Θα σας εξομολογηθώ και κάτι: στη βιβλιοθήκη μου έχω τώρα ένα γυάλινο βάζο με φιδοπουκάμισα νέας εσοδείας, κυκλαδίτικα. Πανέμορφα!
ΔιαγραφήΘα σας εξομολογηθώ και εγώ κάτι. Αν ήμουν βιβλίο στη βιβλιοθήκη σας, θα με είχε πιάσει πανικός! :)
ΔιαγραφήΜα δεν θα σας άφηνα ποτέ εκεί δίπλα. Εκτός κι αν είσασταν βιβλίο τρόμου. Υπάρχουν άλλες θέσεις για τους εκλεκτούς, μακριά από τα λείψανα. :-)
ΔιαγραφήΑφου σου εδωσε το ουσιαστικο, τι τα θες τα φιδοποδαρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιδοπόδαρα(!) και τα λαγοπουκάμισα(!) τα ήθελα για αλεξικέραυνο. Γιατί τι να σου κάνει κι η έρμη η αγάπη όταν είσαι πια κάρβουνο;
ΔιαγραφήΙσως να γινοντουσαν σκονη ακριβως γιατι επαιζαν το ρολο του αλεξικεραυνου και σε προστατευαν εν αγνοια σου. "Το φιδοποδαρο σου μην κακολογας"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ να τα ακούς αυτά. Άπιστη!
ΔιαγραφήΜα, δεν έχετε λίστα ιστολογίου, να γραφτώ μέλος;; Επειδή βρήκα ενδιαφέρον το μπλογκ σας, το έβαλα στο blogroll μου για να το παρακολουθώ. Ευχαριστώ, καλό βράδυ και θα χαρώ να τα πούμε κι από κει, αν το θελήσετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας και για την πρόσκληση. Μια εναλλακτική λύση είναι η παρακολούθηση μέσω e-mail. Καλό βράδυ και θα τα πούμε σίγουρα :-)
Διαγραφή...και τώρα εγώ σκέφτομαι πως ενώ κανείς δεν γράφει πια σχόλια στα μπλόγκς, τι τυχερός που έιναι αυτός ο Quasar, που μονομιάς, δώδεκα σχόλια κοσμούν το όμορφο κείμενό του :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓελάω και σας χαίρομαι :)
Σε κείμενο για την τύχη, το σχόλιο υπ' αριθμόν 13 είναι το δικό σου. Τυχαίο; Δεν νομίζω :))
ΔιαγραφήΠάντως το 2013 ήταν αλλιώς. Τώρα μας τρώει η μοναξιά στα μπλογκς.
Σε ευχαριστώ Ντίνα :)
Χαχα, δεν το σκέφτηκα το 13άρι! Τύχη :)))
Διαγραφή