Τρία βαθιά συρτάρια γεμάτα. Ενενηντάρες κι εξηντάρες.
Κατά συγκρότημα, κατά είδος, κατά δεκαετία... Κι εκείνες οι άλλες που γράφονταν χωρίς τέτοιους περιορισμούς, με το ένστικτο, σχεδόν σε παραλήρημα. Αυτές ήταν το αληθινό σάουντρακ της ψυχής.
Που πήγαν τα τραγούδια, σήμερα; Βράχνιασαν, θάμπωσαν, τραυλίζουν. Τα μάσησε η Μεγάλη Μηχανή κι έμειναν πίσω κάτι ψηφιακά απολειφάδια.
Αν έγραφε κασέτα σήμερα, δεν θα είχε δίλημμα. Θα την άφηνε άδεια. Θα πάταγε το rec και θα περίμενε.
Σσσσσσ....θα φύσαγε η κασέτα.
Σσσσσσ....όπως Σιωπή.
Περίμενε, άκου!
Τίποτα...
Βαθιά, πολύ βαθιά, έχουμε καταχωνιασμένα τα σεντούκια μας. Κατεβαίνουμε πότε πότε και τα ανασκαλεύουμε και βάζουμε κρυφά κι ακούμε τις παλιές κασέτες. Σιγά, για να μη φτάσει πάνω ούτε νότα. Σαν να 'ναι άγραφες. Μην κι ενοχλήσουμε τους γείτονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου