Υπάρχουν ακόμα. Τα ξωκλήσια στις κορφές, οι πεζούλες, οι ξερολιθιές, τα πεύκα τα γερμένα από τον άνεμο, τα σκίνα, τα χαμομήλια, οι μαργαρίτες, τα μονοπάτια, το χώμα, οι πέτρες και τα μάρμαρα, τα πλακόστρωτα, οι ασπρισμένοι τοίχοι, η αρχαία κολώνα, τα μπλε ταμπλαδωτά πορτοπαράθυρα, οι σκιερές αυλές, τα χαλάσματα, οι βουκαμβίλιες, το πηγάδι, οι φραγκοσυκιές, οι αθάνατοι, το τσίπουρο, το υποβρύχιο κι ο καφές στο σιδερένιο τραπεζάκι, η γριά στο πεζούλι, ο περιστερώνας, ο επιτάφιος κι η ανάσταση, σαύρες που λιάζονται στις πέτρες, φίδια που σέρνονται στα χόρτα, η κουκουβάγια, ο γκιώνης, τα κατσίκια, η καρακάξα, ο αέρας που δεν σταματάει ποτέ, η ησυχία, τα αστέρια, αλώνια, αμπέλια, ελιές, σφήκες και πασχαλίτσες, ρέματα με βατράχια, ο ήλιος, η καμπάνα, η αμμουδιά, τα βότσαλα, οι βάρκες, η θάλασσα. Προπάντων η θάλασσα.
Είναι ακόμα εκεί. Πάνω που τα είχα ξεχάσει, και η υγρασία κι η μούχλα σκέπαζαν τους τοίχους του σπιτιού, πέρασε απ' έξω ένα καράβι. Άνοιξα διάπλατα τα παράθυρα στο φως και πήδηξα στο κατάστρωμα.
Υπάρχουν ακόμα. Είναι το τελευταίο καταφύγιο, το άπαρτο κάστρο μας. Εκεί οχυρωμένοι θα κάνουμε ρεσάλτα στο δικό τους κόσμο. Θα ανοίγουμε τις νύχτες τις καταπακτές και θα αδειάζουμε κουβάδες άμμο και ήλιο στα υπόγεια κάστρα τους κι η ομίχλη έντρομη θα οπισθοχωρεί στα σκοτεινά, υγρά δάση όπου οι δρυίδες μάταια θα φτιάχνουν φίλτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου