Μια φωτογραφία αρκεί, μια καρτ ποστάλ ασπρόμαυρη, για να αρχίσει η νοσταλγία να γυρνά τα σκουριασμένα γρανάζια της χρονομηχανής της.
Στον Κούλε έκανα τα πρώτα μου τσιγάρα. Από τις πολεμίστρες του κοίταζα ώρες ατέλειωτες τα καράβια να έρχονται και να φεύγουν. Κολύμπησα παιδί στα βρώμικα νερά του λιμανιού κι επέζησα.
Στον Κούλε έκανα τα πρώτα μου τσιγάρα. Από τις πολεμίστρες του κοίταζα ώρες ατέλειωτες τα καράβια να έρχονται και να φεύγουν. Κολύμπησα παιδί στα βρώμικα νερά του λιμανιού κι επέζησα.
Η θάλασσα που απλωνόταν μπροστά μου ήταν ένας δρόμος που ήξερα ότι κάποτε θα πάρω. Ανυπομονούσα. Κι όταν ήρθε η μέρα που ανέβηκα, μαζί με λίγους φίλους, σε εκείνο το καράβι που θα με έπαιρνε μακριά, θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα: ένιωθα έτοιμος να κατακτήσω όλο τον κόσμο.
Τίποτα δεν κατάκτησα. Τα άφησα όλα μισά. Κι αν στέριωσα εδώ, η ψυχή μου δεν στέριωσε, δεν έχει αναπαμό. Θα είμαι πάντα ένας μέτοικος.
Τώρα όποτε κοιτάω τη θάλασσα δεν βλέπω δρόμο, βλέπω έναν αγεφύρωτο γκρεμό. Είμαι κάποιος που έκλεισε την πόρτα του σπιτιού του κι έφυγε ξεχνώντας μέσα τα κλειδιά.
Υπάρχουν τριών ειδών καράβια. Αυτά που παίρνεις για να φύγεις, αυτά που παίρνεις για να γυρίσεις κι αυτά που δεν θα πάρεις ποτέ.
Τα κατεκτησες σχεδον ολα. Εκτος απο τα παιδικα ονειρα που εξ ορισμου δεν κατακτωνται. Καλυτερα ισως ετσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφη, από σήμερα προσλαμβάνεσαι σαν μόνιμος σχολιαστής με ειδικότητά την ανύψωση του ηθικού. Δεν θα δεχθώ αδικαιολόγητες απουσίες.
ΔιαγραφήΑνταποκρινομαι στο καλεσμα και βγαινω στο μετεριζι.
ΔιαγραφήΤο πιο δύσκολο καράβι είναι αυτό της νοσταλγίας...
ΑπάντησηΔιαγραφή(ευχαριστώ για την προώθηση του κειμένου...)
Ναι, έχουν χαθεί όλα τα λιμάνια του.
ΔιαγραφήΤο κείμενό σου εξαιρετικό. Ό,τι λέει ο τίτλος του.