Είναι το ακρωτήρι μας που πάει και πάει μέσα στη θάλασσα. Το περπατάμε μέρα νύχτα χαρτογραφώντας μονοπάτια. 'Όταν κοντεύουμε να φτάσουμε στην άκρη πια, τα κύματα ορμούν και παρασέρνουν όλα τα σημάδια. Πρέπει να βρούμε άλλα τότε. Λέξεις, σιωπές, χειρονομίες, εκφράσεις.
Μια μέρα, ξαφνικά, βλέπουμε τα παιδιά μας στο κατώφλι. Μας σφίγγουν το χέρι και σφίγγεται η καρδιά μας. Άλλο ένα βήμα και θα φύγουν. Φοβόμαστε, φοβούνται.
Παρακαλώ, όχι δάκρυα, αυτός είναι ο κύκλος. Για όλους υπήρξε κάποτε ένα κατώφλι.
Παρακαλώ, όχι δάκρυα, αυτός είναι ο κύκλος. Για όλους υπήρξε κάποτε ένα κατώφλι.
Να, αυτό το αγόρι μέρα τη μέρα μεγαλώνει. Το σπίτι πια δεν τον χωράει. Το σώμα του είναι εδώ, μα η καρδιά του αλωνίζει.
Κι αυτό το κορίτσι κρατάει πάντα κλειστή την πόρτα του. Πίσω απ' αυτήν εκτείνεται ένας σκοτεινός, ανεξιχνίαστος κόσμος που τον διασχίζει μόνο του. Ατρόμητη, σαν τους μεγάλους εξερευνητές.
Τα παιδιά μας είναι ο δρόμος που δεν θα πάρουμε, εμείς είμαστε ο δρόμος που αφήνουν πίσω τους. Τα παιδιά μας είναι άγγελοι, θα δοκιμάσουν τα φτερά τους. Ίσως και να τα κάψουν. Έτσι κι αλλιώς δεν θα κρατούσαν αιώνια.
Τα παιδιά μας μας κρυφοκοιτάζουν. Είναι οι ικανοί ιχνηλάτες που, όταν έρθει η ώρα, πρέπει να ξεγελάσουμε για να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Να τα εγκαταλείψουμε στο δάσος, να αλλοιώσουμε τα ίχνη, να κρυφτούμε. Να πάρουν άλλο δρόμο αυτά, να περιπλανηθούνε, να χαθούν.
Μα θα φροντίσουμε κρυφά να έχουν το σακίδιο γεμάτο. Κι αν κάποτε τρομάξουν, εμείς θα είμαστε εκεί. Να ανάβουμε τις νύχτες το φεγγάρι, να ρίχνουμε στην έρημο ψιλή βροχούλα.
Τα παιδιά μας μας κρυφοκοιτάζουν. Είναι οι ικανοί ιχνηλάτες που, όταν έρθει η ώρα, πρέπει να ξεγελάσουμε για να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Να τα εγκαταλείψουμε στο δάσος, να αλλοιώσουμε τα ίχνη, να κρυφτούμε. Να πάρουν άλλο δρόμο αυτά, να περιπλανηθούνε, να χαθούν.
Μα θα φροντίσουμε κρυφά να έχουν το σακίδιο γεμάτο. Κι αν κάποτε τρομάξουν, εμείς θα είμαστε εκεί. Να ανάβουμε τις νύχτες το φεγγάρι, να ρίχνουμε στην έρημο ψιλή βροχούλα.
Μέσα στο φόβο μας, μετράμε λάθος τη σιωπή τους. Τα παιδιά μας μας γνωρίζουν σαν την τσέπη τους. Αυτά μας μεγάλωσαν. Θα μας το πουν μια μέρα, όταν γυρίσουν. Θα μας αγκαλιάσουν. Όλα καλά θα πάνε, θα μας πουν. Θα μας καθησυχάσουν.
Ποτέ δεν πρόκειται να χωριστούμε. Τα παιδιά μας είμαστε εμείς. Ξυπνάμε νύχτα, κοιτάμε στον καθρέφτη και βλέπουμε την πλάτη τους. Ένα βήμα πιο μπροστά. Ένα όνειρο πιο πέρα.
Εξαιρετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ, Έφη :-)
ΔιαγραφήΕίναι δικός τους ο δρόμος, πάντα το ξέραμε, αλλά κρατάμε εμείς πίσω τα τρυφερά μάγουλα που μας έμαθαν τι είναι το χάδι και τον ήχο από τα πρώτα ξυπόλυτα βήματα στο διάδρομο και τους γλυκούς ήχους που φτιάχνουν τις λέξεις πριν από τη γλώσσα, με τη χαρά μόνο να υπάρχουμε μαζί. Τα παιδιά μας δεν είναι μόνο μέλλον, είναι και ρίζες, είναι τα μυστικά που μας εμπιστεύτηκαν ή τα μαντέψαμε, τα πρόσωπα που άλλαζαν πριν τα χορτάσουμε, οι προσπάθειες πριν από την κάθε τους μικρή νίκη, οι χίλιοι τρόποι που μας δίδαξαν να τα κοιτάζουμε, να τα προβλέπουμε και να μας αφήνουν έκπληκτους, οι τρόποι που μας δίδαξαν την αγάπη, την ευθύνη, το βάθος του χρόνου. Πρέπει να τους τα φυλάξουμε για τους δύσκολους καιρούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τα έχουμε φυλαγμένα για πάντα.
Διαγραφή"Αυτά μας μεγάλωσαν".
Σήμερα σ' ανακάλυψα -κατόπιν σκονακίου :D - απόψε σε διάβασα, τώρα με πέθανες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάω να τους φιλήσω αμέσως! (Με μεγαλώνουν στα καρφιά και στα πούπουλα)
Χαίρε quasar και μμμουτς!
Oλγάκιους Χτυπημενοχταπόδιους
(Λαύριο-Αθήνα-Τέξας)
Χαίρε κι εσύ Ολγάκιους. Φίλα τα τερατάκια τώρα που μπορείς. Και υπομονή, πού θα πάει, κάποτε θα αφήσουν τα καρφιά στην άκρη.
Διαγραφή