ΑΜΟΡΓΟΣ: ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Κυκλάδες δεν είναι μόνο τα ακρογιάλια, τα ασπρισμένα σπίτια, οι βουκαμβίλιες, οι ξερολιθιές. Πίσω από τα κλισέ που συλλαμβάνει ο φακός της φωτογραφικής, υπάρχουν οι άνθρωποι, συχνά αόρατοι για τον τουρίστα που καταναλώνει εικόνες. Οι άνθρωποι που θα μείνουν, όταν η τουριστική περίοδος τελειώσει και η καθημερινότητά τους μπει σε διαφορετικούς ρυθμούς.

Ανάμεσα σ' αυτούς υπάρχουν κάποιοι που αγωνίζονται να κάνουν τον τόπο όπου ζουν καλύτερο. Στη διαδικασία αυτή, γίνονται καλύτεροι και οι ίδιοι. Τέτοιους ανθρώπους γνώρισα στην Αμοργό.

Ο Γιάννης Σιούτης και ο Πέτρος Ρούσσος, οι Nomades Artcore. Δυο ταλαντούχα νέα παιδιά, εξερευνητές του θεάτρου σε άμεση συνάρτηση με τη ζωή, καταλύτες της δημιουργικότητας των άλλων, που μέσα από το θέατρο ψάχνουν, ζητούν αλήθειες, κτίζουν σχέσεις, στήνοντας στο νησί θεατρικές ομάδες που κάθε τους παράσταση αφήνει πίσω της σημάδια.
Αυτή τη φορά μου έκαναν την πραγματικά μεγάλη τιμή να ασχοληθούν μαζί μου. Δεν το περίμενα. Αναπάντεχα, είδα τις "αληθινές ιστορίες" μου να ζωντανεύουν, τους ήρωες μου να αποκτούν σάρκα και οστά. Με τρόπο αληθινά εμπνευσμένο, από τη διασκευή και τη σκηνοθεσία ως τη διδασκαλία των ηθοποιών.

Οι ηθοποιοί. Νεαρές κοπέλες και άντρες, που μετά ή πριν τη δουλειά τους (δασκάλα, καθηγήτρια, γιατρός, ιδιοκτήτης μπαρ, λιμενικός... ) κατάφεραν να βρουν το χρόνο για να αφοσιωθούν σ' αυτό που αγάπησαν και που τους ένωσε. Άνθρωποι εκλεκτοί και υπέροχοι. Είχα την τύχη να τις συναντήσω (θα χρησιμοποιήσω θηλυκό μιας και η πλειοψηφία ήταν γυναίκες αλλά όσα πω αφορούν βέβαια όλες κι όλους) και να τις γνωρίσω. Λιγότερο από όσο θα ήθελα, τι να προλάβω σε τρεις μέρες. Η εμπειρία αυτή τις είχε σημαδέψει, μου είπαν. Δεν ερμήνευαν ρόλους, μιλούσαν για τη ζωή τους. Μοιράστηκαν κάτι σημαντικό, και εξ αιτίας του είχαν πια φτιάξει μεταξύ τους σχέσεις βαθιές και στέρεες.

Μου μίλησαν για τα κείμενα και εκείνα που τις άγγιξαν σ' αυτά. Ένιωσα πως δεν ήταν πια δικές μου οι ιστορίες. Με κάποιο τρόπο τους ανήκαν, κι αυτό ήταν συγκινητικό. Αυτό είναι φαντάζομαι το όνειρο καθενός που γράφει.

Γύρω από αυτούς ένα πλήθος άλλων ανθρώπων που έσπευσαν να βοηθήσουν, καθένας με τον τρόπο του. Στην οργάνωση, στις αφίσες, τα προγράμματα, τα κουβαλήματα, τις εγκαταστάσεις... Με αγάπη και δόσιμο ψυχής. Άνθρωποι που δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω όλους.

Οι θεατές. Με την αγάπη τους και τη θερμή ανταπόκριση. Και η ίδια η Αμοργός.

Από την πρώτη νύχτα κιόλας στο νησί, μετά από το καράβι και την πρώτη γνωριμία, όταν φεύγοντας από το μπαρ είχε αρχίσει πια να χαράζει και ο Πάνος μου είπε "η καλύτερη ώρα είναι όταν αρχίζουν να τραγουδούν τα σπουργίτια" και τότε τα άκουσα να ξυπνούν στο πρώτο φως, ήξερα πως αυτή η επίσκεψη θα ήταν ξεχωριστή.

Φίλες και φίλοι, η εμπειρία αυτή και η γνωριμία μας μου έδωσε δύναμη και θα μου μείνει αξέχαστη. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Και εύχομαι να μην αφήσετε ποτέ να σβήσει αυτή η φλόγα που σας άλλαξε και σας ένωσε.

.