ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΣΤΟ ΓΛΥΚΟ

Στην κυρία Ευρυδίκη, χήρα ιατρού και οικογενειακή φίλη, άρεσαν οι κοινωνικές συναναστροφές. Συχνά καλούσε τη μητέρα μου στο σπίτι της. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις με έσυρε μαζί της. Δεν ήθελα εγώ να αφήσω την παρέα, αλλά με παρηγόρησε το γεγονός ότι η κυρία Ευρυδίκη, πράγμα σπάνιο ακόμα για την εποχή, διέθετε τηλεόραση και θα περνούσε υποφερτά η ώρα μου βλέποντας ποδόσφαιρο.

    Είχε κι ωραίο γλυκό σταφύλι και μας κέρασε. Φτιαγμένο από τα χεράκια της.

    Σήκωσα το κουτάλι μου κι εκεί σταμάτησα. Κοίταξα την κυρία Ευρυδίκη. Με κοίταξε κι αυτή, μια εμένα μια το πιατάκι της. Κι εγώ μια αυτήν μια το πιατάκι μου. Η μάνα μου στο μεταξύ τέλειωσε το δικό της γλυκό, κατευχαριστημένη. Η κυρία Ευρυδίκη άρχισε τότε μια ιστορία.

    "Είχα πάει", λέει, "επίσκεψη χτες στη Φώτω, και με κέρασε κι αυτή γλυκό σταφύλι".

    "Μαμά", πετάγομαι εγώ τότε.

    "Περίμενε παιδί μου, μιλάει η κυρία Ευρυδίκη".

    "Πάω να φάω, που λες, κοιτάω το γλυκό, και τι να δω!"

    "Μαμά!"

    "Περίμενε, σου είπα, μην είσαι αγενής".

    "Μυρμήγκια! Μυρμήγκια πνιγμένα μέσα στο σιρόπι".

    "Άντε!"

    "Και τι έκανα, νομίζεις; Το έφαγα όλο, μιλιά δεν έβγαλα, για να μην την προσβάλλω".

    "Τι λες!" έκανε η μάνα μου. "Μπράβο! Εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση σου".

    Κι ύστερα γύρισε σε μένα.

    "Ακούς; Έτσι ευγενικοί πρέπει να είμαστε. Με τρόπους! Πες μου, τώρα, τί ήθελες".

    Κοίταξα πάλι την κυρία Ευρυδίκη, με κοίταξε κι αυτή. Στο χέρι μας κι οι δυο κρατούσαμε ακόμακι οι δυο το κουταλάκι. Ξερόβηξε αυτή.

    "Μήπως να κλείσουμε την τηλεόραση να φάει το γλυκό του, γιατί έχει κολλήσει στο ποδόσφαιρο και δεν το τρώει;" ρώτησε. Και κάνει μια έτσι το κουταλάκι και κατεβάζει το δικό της. Και με κοίταζε.

    "'Οχι, να μην την κλείσουμε", είπα, "θα το φάω".

    Κι έγλειψα το γλυκό και πήρα κι άλλο, για να μην χάσω το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν και πολλά εξάλλου, τέσσερα-πέντε μόνο και μικρά.

Στο δρόμο για το σπίτι, λέω της μάνας μου.

    "Μαμά, το γλυκό είχε μυρμήγκια".

    "Ναι, αλλά είδες πόσο ευγενικά φέρθηκε η κυρία Ευρυδίκη;"

    "Όχι εκείνο", της λέω, "της κυρίας Ευρυδίκης είχε μυρμήγκια".

    "Τι λες; Ντροπή σου να λες ψέμματα. Θα τα είχα δει".

Δεν έμαθα ποτέ αν στ' αλήθεια δεν τα είχε δει ή αν θέλησε να δείξει στην κυρία Ευρυδίκη πως ξέρει κι αυτή από τρόπους.

    Μα μου έμεινε από τότε η απορία κι αναρωτιέμαι ακόμα, ιδίως όταν έχω απαυδήσει από κάποιων τη βλακεία και την παραξενιά, στα πόσα μυρμήγκια έχεις το ελεύθερο να αντιδράσεις χωρίς να θεωρηθεί ότι δεν έχεις τρόπους.