ΤΟ ΔΕΡΜΑ (THESE ARE THE THINGS)

Τώρα εκείνη βυθίζεται στον ύπνο, όπως βουλιάζει αργά σε ήρεμη θάλασσα ένα καράβι. Αυτός θα μείνει ξάγρυπνος να την προσέχει. Πάντα έτσι κάνει. Μέχρι να δει τα βλέφαρα να  τρέμουν και να σκιρτούν ακούσια τα μέλη της. 

    Τότε το χέρι του αφήνεται στην πλάτη της. Αδιάφορα, λες και τυχαία βρέθηκε εκεί. Ακίνητο, σαν να κοιμάται. Μετά τα δάχτυλα ξυπνούν, το ένα μετά το άλλο. Λυγίζουν και τεντώνουν. Σέρνονται αργά στο δέρμα της, χαϊδεύοντας αόρατα πλήκτρα. Αιθέριες μουσικές και ήρεμες λέξεις ακουμπούν στο δέρμα  της. Σκιρτάει αυτό, ξαφνιάζεται και τότε σταματούν τα δάχτυλα. Περιμένουν να ηρεμήσει η ανάσα της. Μετά ξανά. Καθησυχαστικά, υπομονετικά. Το δέρμα της δεν πρέπει να τρομάξει. Φτάνουν στο σβέρκο, μένουν λίγο εκεί, στις ρίζες των μαλλιών. Μετά γλιστράνε κάτω από το αυτί, φτάνουν στη βάση του λαιμού. Το δέρμα τώρα νιώθει. Υποκρίνεται πως δεν νιώθει. Πιο κάτω. Οι άκρες των δαχτύλων του στο στήθος. Μόνο για λίγο. Μετά ανεβαίνουν πάλι, παίρνουν την κλείδα και διασχίζουν την απόσταση ώς τον ώμο και τον σφίγγουν τρυφερά. Σέρνεται κοντά της, κουρνιάζει στο ζεστό κορμί της. Το μι σάνοιχτο στόμα της ανασαίνει ελαφρά. Τα δάχτυλα περιγράφουν τη μέση της, ύστερα γλιστράνε στην κοιλιά της. Το δέρμα της ανταποκρίνεται κι ανατριχιάζει. Μόνο το δέρμα είναι  ξύπνιο. Τα δάχτυλα το ξέρουν πως τώρα είναι ευπρόσδεκτα.  Κάτω από το δέρμα της αυτή κοιμάται. Το δέρμα ανασηκώνεται για να χαϊδέψει τα δάχτυλά του. Το δέρμα της αδημονεί με  όλους τους πόρους του ανοιχτούς. 

    Τώρα είναι η στιγμή. Τραβάει ήσυχα το χέρι του. Σκύβει στο  αυτί της και της ψιθυρίζει το όνειρό της. Για να του το διηγηθεί  εκείνη το πρωί όταν ξυπνήσει.