ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

 

Ιδού λοιπόν, η Αγία Ειρήνη από ψηλά. Εκεί είναι η Κνωσός. Να η γέφυρα του υδραγωγείου, να το ερειπωμένο εκκλησάκι, το ποτάμι. Μα κοίτα πόσος κόσμος φέτος, μαζεύτηκε όλη η πόλη. Πάμε πιο πάνω. Από το μονοπάτι. Κοίτα. Ζευγάρια, οικογένειες, παιδιά, τραγούδια, γέλια, τραπεζομάντηλα απλωμένα κάτω από τα πλατάνια. Εκεί, δεν βλέπεις; Τώρα με τα ξαδέρφια μου θα πάμε να μαζέψουμε λουλούδια. Γρήγορα, να προλάβουμε να παίξουμε και μπάλα στα χορτάρια. Θάλασσα οι μαργαρίτες και οι παπαρούνες. Μαζεύουμε στα πανεράκια κι η μάνα μου κι οι θείες μου, βελόνα και κλωστή, φτιάχνουνε τα στεφάνια που θα κρεμάσουνε στην πόρτα. Χαρά, απόλυτη χαρά. Εμείς, οι μαργαρίτες και η μπάλα, και οι μανάδες μας με τα στεφάνια να μας βλέπουν.

Μα κοίτα τώρα, στο λοφάκι, ας ανεβούμε εκεί, να η παρέα μου, συμμαθητές μου από το γυμνάσιο, χωρίς μανάδες πια, εμείς και τα κορίτσια μας, καπνίζουμε, δίνουμε ένα κλεφτό φιλί, κυλιόμαστε στα χόρτα, και τα κορίτσια φτιάχνουν βραχιόλια και κολιέ από μαργαρίτες και τα φοράνε κι είναι τόσο όμορφα τα κορίτσια, τόσο όμορφα, να μέναμε, λέει, για πάντα εδώ. Ξαπλωμένος στα χορτάρια, το χέρι μου κρατάει ένα άλλο χέρι, κοιτάω ψηλά που θροΐζουν τα φυλλώματα, ο ήλιος με τυφλώνει, κλείνω τα μάτια.

Κλείνω τα μάτια. Κι όταν τα ανοίγω, έχει παγώσει ο κόσμος, μαυρίλα, άφαντα τα κορίτσια, τα παιδιά, οι μανάδες μας κι οι μαργαρίτες.

Είναι βαρύ το Google earth, βαρύ κι ασήκωτο ώρες ώρες, κόλλησε, κράσαρε ο υπολογιστής, με πέταξε έξω στη μαυρίλα, μόνο ο χρόνος δεν κολλάει ποτέ, όσο βαρύς κι αν είναι.