ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

Φεύγω, είπε. Με εισιτήριο χωρίς επιστροφή... Για Αγγλία.

Κι ένας ζεστός αέρας, λίβας, σήκωνε άμμο από την άσφαλτο και την έριχνε στα μάτια της. Κι ας έκανε ψοφόκρυο, Γενάρη μήνα.

Έψαξα αμήχανα στις τσέπες μου. Άδειες ήταν, δεν είχα να της δείξω τίποτα. Έτσι σώπασα.

Τα βράδια ανοίγει το συρτάρι, χαϊδεύει το εισιτήριο και του γλυκομιλάει. Μήπως και της κακιώσει τελευταία στιγμή. Φυλλομετρά προσπέκτους, φυλλάδια και επικυρωμένα αντίγραφα. Τακτοποιεί προσεκτικά το μέλλον, όπως ταξινομεί το παρελθόν σε κούτες.

Πάνω στο γραφείο της έχει απλώσει ένα χάρτη και τον μελετάει. Η θάλασσά του είναι ταραγμένη. Βυθίζει εκεί τα δάκτυλα και γράφει. Καμιά φορά όταν έχει κύμα στάζουν θολά νερά στο πάτωμα. Στέκει με το ένα πόδι να τσαλαβουτάει γυμνό, το άλλο με φορεμένη τη μπότα, έτοιμη να ανεβεί τη σκάλα που τρυπάει την ταράτσα. Πάνω εκεί το αεροπλάνο περιμένει με τις τουρμπίνες να μουγκρίζουν. Η βαλίτσα της χάσκει άδεια ακόμα. Τι να πρωτοβάλει...

Τα εισιτήρια από τα ταξίδια της τα έχει όλα φυλαγμένα. Παρέα με βότσαλα και κοχύλια. Κι αυτό το εισιτήριο θα το φυλάξει. Μόνο του, σε περίοπτη θέση. Τι θα της πεις να βάλει δίπλα του, βροχή κι ομίχλη; Ύστερα, αυτό δεν είναι εισιτήριο να πάει εκεί που πάει. Είναι μόνο για να φύγει. Μακριά. Γιατί της είπανε πως δεν χωράει εδώ.

Μα οι περισσότεροι δεν χωράνε πια εδώ. Όσοι μπορούν θα φύγουν. Όσοι μπορούν θα μείνουν.

Θα ήθελα να έσκιζα τα εισιτήρια όσων φεύγουν μα θα έπρεπε να έχω σε αντάλλαγμα να τους προτείνω ένα άλλο κόσμο. Με δεδομένα όσα θεωρούσαμε ευτελή. Για αρχή. Μικρές προϋποθέσεις, υποφερτές δυσκολίες, υποτιμημένες χαρές. Όπως ξύπνα, έχουμε δουλειά, κι ύστερα, έλα, κάθισε τώρα να ξεκουραστείς, βάλε να πιούμε, να πάρουμε ένα δώρο στα παιδιά, το απόγευμα θα πάμε βόλτα στη λιακάδα, το βράδυ σινεμά, όλα καλά θα πάνε, το καλοκαίρι θάλασσα, του χρόνου θα βάψουμε το σπίτι. Oh, it's such a perfect day. Για αρχή και θα έρχονταν και τα άλλα.

Οι σανίδες πιτσικάρανε και χάσκουν. Εκεί που στάζουν τα νερά, λιμνάζουν από κάτω και μαυρίζουν. Κάποτε σήκωσε μια ξεκάρφωτη σανίδα να κοιτάξει. Και είδε το βαρκάρη να μαζεύει από τα νερά ψυχές και να τις στοιβάζει στη βάρκα του. Κι είχαν αυτές, για εισιτήριο, μια ελπίδα κρεμασμένη στα σφιγμένα δόντια τους. Σήκωσε το κεφάλι και της γέλασε με το στόμα του φτιαγμένο από σκοτάδι άπατου βάραθρου. Τότε μια νυχτερίδα πέταξε και κρύφτηκε στη μέσα τσέπη της βαλίτσας. Εκεί την άφησε. Θα την πάρει μαζί της, λέει. Θα την ταΐζει τακτικά και πότε πότε θα την αφήνει να φτεροκοπάει στο διαμέρισμα. Κι όπως αυτή θα χτυπιέται άτσαλα από τοίχο σε τοίχο, θα της θυμίζει την κόλαση που άφησε πίσω της και καθόλου δε θα στενοχωριέται.

Πριν φύγει, ένα μεσημέρι που η θάλασσά της θα είναι γαλάζια και ήρεμη, θα τη διπλώσει στα τέσσερα, προσεκτικά να μη χυθεί ούτε σταγόνα και θα τη χώσει στον πάτο της βαλίτσας. Για να τη βάζει κάτω από το μαξιλάρι της όταν κοιμάται, να βλέπει ηλιόλουστα όνειρα. Ύστερα θα ξηλώσει όλες τις σανίδες και θα μαζέψει τα νερά, να μην έχει πού να κρυφτεί ο βαρκάρης. Θα τις στοιβάξει όμορφα σε μια γωνιά να περιμένουν.

Κι όταν γυρίσει, το σπίτι θα είναι στεγνό όπως πρώτα. Θα καρφώσει τότε πάλι γερά τις σανίδες και θα σφραγίσει όλους τους αρμούς. Και στον τοίχο, πάνω από το γραφείο της, θα κορνιζάρει το εισιτήριο μαζί με το άλλο, της επιστροφής.

Μια μέρα, δεν θα αργήσει η μέρα αυτή, κάποιοι άλλοι δεν θα χωράνε εδώ. Θα ψάχνουν μέρος να κρυφτούν κι όλος ο κόσμος θα είναι στο κατόπι τους. Όλοι οι δρόμοι θα είναι κλειστοί. Διωγμένοι από παντού θα εγκαταλείψουν το υπερφίαλο ύφος και θα εκλιπαρούν για ασυλία. Και δεν θα βρίσκουν ούτε ένα ταπεινό εισιτήριο χωρίς επιστροφή για να γλυτώσουν.

*Για την playBoBill που ετοιμάζει τη βαλίτσα της και όλους όσους έχουν ήδη φύγει, φεύγουν ή θα φύγουν. Kαλή τύχη.