Η Α., ερωτευμένη μέχρις ευτυχίας, τόσο που κάποτε -άθελά της- ακτινοβολεί σαν μεσημεριανός Ιούλιος ήλιος, καταχωνιάζει επιμελώς τoν έρωτά της στην κασέλα, μη και τον δει ανθρώπου μάτι.
H Ε., χρόνια ξενιτεμένη, που κάθε καλοκαίρι αδιαλείπτως εκδράμει στα νησιά του Αιγαίου, γευόμενη ακορέστως την αλμύρα του, όταν βρίσκεται εις Παρισίους σκέφτεται εις την Γαλλικήν. Mer, όχι θάλασσα.
Η Ν., πλήρης εμπειριών, που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι, που έχει δεχτεί κατραπακιές αγόγγυστα και δεν κωλώνει πουθενά, έντρομη φρικιά μπροστά στο φλερτ νεότερού της άντρα.
Η Λ., ζωγράφος ταλαντούχος, έτοιμη κι ανυπόμονη να χρωματίσει όλο τον κόσμο, στέκει μπροστά στο άδειο τελάρο και περιμένει τα χρώματα να πουν την πρώτη λέξη.
Διακρίνω κάποιο δισταγμό. Μια επιφυλακτικότητα, ένα φόβο.
Ίσως θεωρούν πως η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα. Κι ίσως, επίσης, ότι μπροστά από την ουρά κρύβεται πάντοτε μια αχλάδα, κι όποιος βιάζεται σκοντάφτει πάνω της. Και χτυπά το γόνα του και τον κλαίει η νόνα του.
Παρακαλώ, προσέχετε. Ενίοτε μουχλιάζουν οι έρωτες, μαυρίζουν τα νερά, περνούν τα χρόνια, σκοτεινιάζει.
Ίσως θεωρούν πως η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα. Κι ίσως, επίσης, ότι μπροστά από την ουρά κρύβεται πάντοτε μια αχλάδα, κι όποιος βιάζεται σκοντάφτει πάνω της. Και χτυπά το γόνα του και τον κλαίει η νόνα του.
Παρακαλώ, προσέχετε. Ενίοτε μουχλιάζουν οι έρωτες, μαυρίζουν τα νερά, περνούν τα χρόνια, σκοτεινιάζει.
Οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένες για τον έρωτα quasar. Είναι φτιαγμένες, όπως όλα τα πλάσματα της γης, για τη ζωή και το μόχθο της κι ο έρωτας, αν είναι νάρθει, ούτε σε θάλασσες ούτε σε χαροκόπια, εκεί θα είναι που μετρούμε τη ζωή μας με μικρά βήματα όλα με τη δική μας ευθύνη, με καθημερινές χαρές και λύπες, με αναπαλοτρίωτα όνειρα προσεκτικά φυλαγμένα σε κείνη την κασέλα. Βλέπουμε καμμιά φορά τους ρημαγμένους γέροντές μας με τις αδυναμίες και τους φόβους τους και λέμε: "Ώστε αυτή την ασκήμια έκρυβαν...". Κι όμως η ουσία της ζωής τους δεν είναι αυτό που έκρυβαν αλλά ο τρόπος που το έκρυβαν, ο τρόπος που το πολεμούσαν, η μαγκιά να ζουν μ' αυτό και παρά αυτό που τους παίδεψε. Οι γυναίκες έχουν, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τη σοφία να μην περιμένουν το καλύτερο, τη σωστή κοινωνία και τη σωστή ζωή, αλλά να ζουν στο μεταξύ με υλικό όλα αυτά που δεν είναι σωστά αλλά είναι ό,τι καταφέρνουμε. Και σ' αυτό προσκαλούν τους άντρες. Πού να το καταλάβετε, αν ακόμα θεωρείτε τον έρωτα κατάκτηση; Δεν είναι. Δεν είναι επιτυχία που θα την έχεις με τη σωστή προσπάθεια. Είναι συνάντηση που μπορεί να μη συμβεί γιατί θέλει δύο στον ίδιο δρόμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσκυνώ σε, αγαπητή μου. Και συμφωνώ μαζί σου πέρα ως πέρα κι ας συμπεραίνεις πράγματα αδίκως που δεν προκύπτουν από αυτό το ποστ. Τουναντίον. Μιλάω κι εγώ για τους δισταγμούς που εμποδίζουν όπως λες "να ζουν στο μεταξύ με υλικό όλα αυτά που δεν είναι σωστά αλλά είναι ό,τι καταφέρνουμε". Και μιλάω με αγάπη κι ας είναι ο τρόπος παιγνιώδης. Δεν κριτικάρω, νοιάζομαι. Κι αυτό δεν αποκλείει επίσης να μιλάω και για μένα.
ΔιαγραφήΠροσπερνώ τα περί των ανδρών που θεωρούν τον έρωτα κατάκτηση γιατί, πραγματικά, δεν με αφορούν. Είμαι από εκείνους που τους έχει τύχει ήδη η συνάντηση που αναφέρεις.
Ο ερωτας ειναι μεγαλο πραγμα στη ζωη, αλλα η ζωη δεν εξαντλειται εκει. Ζωη ειναι και να κοιτας εξω απο ενα παραθυρο, να γυριζεις σιχτιρισμενος το βραδυ, να περπατας στο κρυο, ενιοτε και να μιλας γαλλικα. Ζωη ειναι και ο μουχλιασμενος ερωτας, και ο ξεχασμενος, και τα μαυρα νερα, στασιμα η τρεχαμενα, και τα χρονια που περνουν, και η σκοτεινια. Ειναι και τα νεανικα μας ονειρα και οι ενηλικιωμενες μας αναθεωρησεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα τους κανω την χαρη να μετανιωσω.
Λοιπόν, Ε., πριν λίγο καιρό μου είπες ότι, όταν βρίσκεσαι εκεί έξω, σκέφτεσαι στα Γαλλικά. Κι εμένα, που δεν έτυχε να ζήσω σε ξένη χώρα για καιρό, μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Γιατί σκέφτηκα ότι οι λέξεις έχουν μνήμη, κι όπως τις θυμόμαστε εμείς, έτσι κι αυτές μας θυμούνται. Κι αν σκέφτεσαι πχ mer κι όχι θάλασσα κάτι ξεφεύγει και κάτι άλλο παίρνει τη θέση του και μετά κάποιος άλλος παίρνει τη θέση σου. Ακόμα τρομερό μου φαίνεται κι αυτό μόνο ήταν το μήνυμά μου προς εσένα: Να τολμάς να σκέφτεσαι θάλασσα ακόμα κι όταν λες mer κι όλοι οι άλλοι λένε mer. Και να την έχεις πάντα μέσα σου.
ΔιαγραφήΥ.Γ. Σε κανένα μη κάνεις τη χάρη να μετανιώσεις, ποτέ και για τίποτα.
Προτειμω να το σκεφτομαι σαν πλουτο: και mer και θαλασσα και sea και See. Η μνημη μας και η ζωη μας δεν ειναι ενα πεπερασμενο συνολο, χωραει νεα πραγματα και νεες λεξεις χωρις να διωξει τα παλια. Δεν ξερω αν οι λεξεις εχουν μνημη (εγω εχω, ακομα) αλλα σ'αυτη την περιπτωση η θαλασσα θα θυμαται πλεον και την mer, και γω θα σκεφτομαι και τις δυο. Θα μπορουσα εξαλλου να εχω ξεχασει την θαλασσα χωρις να εχω μαθει τιποτα αλλο. Αυτο θα ηταν το τρομερο.
ΔιαγραφήΣας φιλω, εκει και εδω.
Γειά σου Ε. αδερφούλα. Καμμια μας και κανένας μας δε θα τους κάνει τη χάρη, την ώρα που ακούμε αξιοκρατία και μυρίζει ανθρώπινο κρέας. Κι όταν μας βρίσκουν ανεπαρκείς εμείς θα τους πετάμε στα μούτρα το ζύγι τους, όπου δεν μπαίνει αυτό που έχουμε πιο βαρύ και πιο ακριβό. αυτό που λες, η ζωή σε χίλιες εκδοχές, όλες δικές μας. Αλλού το πάει ο quasar, στο δισταγμό, στο φόβο που μας μαυρίζει (του μαυρίζει) την καρδιά. Γι αυτό το αλλού έχει όλη την αγάπη μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν μαζί με την αγάπη σας είχα και τη σιγουριά ότι όσα γράφω δεν παρερμηνεύονται.
ΔιαγραφήΑν οι λεξεις εχουν μνημη ειναι γιατι εχουν την δικη τους ζωη: και οταν τις γραφουμε ουτε οταν τις διαβαζουμε.
ΔιαγραφήA, oτι την εχει την εχει. Ασυζητητι και ασκαρδαμηκτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι είναι κι αυτό.
Διαγραφή