I DON'T LIKE MONDAYS

Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο στέλνω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου στους συντρόφους.

Τετάρτη και Παρασκευή κάνω την κριτική μου, την Κυριακή αυτοσυγκέντρωση.

Τη Δευτέρα, όμως, μείνετε μακριά μου.

Η Δευτέρα είναι η μέρα της αλήθειας.

Συγγνώμη, σήμερα θα σας πικράνω.

Γιατί τα νέα είναι άσχημα. Ακούστε: εδώ που φτάσαμε, δεν έχει γυρισμό. Μας διέλυσαν. Πίσω ανατινάξανε τις γέφυρες. Μπροστά κατηφορίζει ένα σκοτεινό λαγούμι. Εκεί μας πάνε. Τέλος.

Μερικοί αισιόδοξοι επιμένουν. "Θα έρθουν", λέει, "καλύτερες μέρες". Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, οι καλές μέρες τέλειωσαν. Ως εδώ ήταν. Το απόθεμα ήταν μικρό, όσοι πρόλαβαν πήραν. Μείνανε κάτι σκάρτες μέρες, μεταχειρισμένες. Κάτι ρετάλια.

Κι η φύση το κατάλαβε. Η τελευταία νεροποντή, το νιώσατε; Μίζερη κι εχθρική, σ' έδειχνε με το υγρό της δάκτυλο περιφρονητικά και σου γύριζε την πλάτη. Κούφια βροχή, μισάνθρωπη. 

Μια μέρα, σύντομα, μια τέτοια μπόρα θα μας πνίξει.
Κάποιοι παντός καιρού προνόησαν κι ανέβηκαν στη στέγη. Αυτοί νομίζουν θα γλυτώσουν. Ίσως και να γλυτώσουν. Θα κάθονται εκεί ψηλά και θα μετράνε πτώματα καθώς η στάθμη θ' ανεβαίνει. Αυτοί ξέρουν μόνο να μετράνε.

Μα εγώ μιλάω για τους άλλους.

Που έμειναν στα χαμηλά και λένε, "κάποτε θα φύγουμε, θα πάρουμε ξανά το δρόμο για τη θάλασσα". Κι έχουν στο πλάι τις βαλίτσες έτοιμες. Ξεχάστε το, καλοί μου φίλοι, εδώ θα μείνουμε. Στον καναπέ με μια κουβέρτα θα ξυλιάσουμε.
Μόνο στον ύπνο τους θα ξαναδούν ακρογιαλιές όσοι επιβιώσουν. Και κάθε πρωί θα τινάζουν την άμμο από τις γεροντίστικες παντόφλες τους.

Σας προειδοποίησα, είναι Δευτέρα σήμερα.

Ακούστε, έξω μαίνεται ο πόλεμος. Ο φαιός στρατός προελαύνει. Οι αμυνόμενοι υποχωρούν ρίχνοντας άσφαιρα πυρά, εγκαταλείπουν τα οχυρώματα, πετούν τα όπλα. Οι απώλειες αμέτρητες. Άστεγοι, άποροι, καταθλιπτικοί και αυτόχειρες στοιβάζονται στις βομβαρδισμένες πόλεις.
Δεν τους αρκεί. Ομάδες κρούσης διεισδύουν στα μετόπισθεν, τρομοκρατούν τους άμαχους, αδειάζουν σπίτια, λαφυραγωγούν, πιάνουν αιχμάλωτους και σφάζουν εν ψυχρώ.

Φτάνουμε, φίλοι, στο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Έτσι κι αλλιώς δεν προλαβαίνουμε. Τα περιθώρια στένεψαν. Χάθηκε κιόλας μια γενιά, πάμε τώρα για τη δεύτερη. Κανείς δεν θα σταθεί εμπόδιο στο δρόμο τους. Το λένε κι οι δημοσκοπήσεις.

(Επιτροπές αλληλεγγύης με διαβεβαίωσαν πως έχω τη συμπάθειά τους. Και μου πρόσφεραν ένα σακί πατάτες χωρίς μεσάζοντες. Ευχαριστώ, θα τους κάνω την τιμή να είναι αυτοί που θα ρίξουν την τελευταία φτυαριά).

Έτσι έχουν τα πράγματα. Τόσο άσχημα. Σας προλαβαίνω, δεν είναι ηττοπάθεια. Ρεαλισμός είναι. Σήμερα, Δευτέρα, δεν βρίσκω καμιά δικαιολογία για την αισιοδοξία σας, λυπάμαι.
Αύριο, βλέπουμε.