Ο ΣΠΙΘΑΜΑΡΗΣ

Τον είδα ξανά τις προάλλες να κόβει βόλτες στα φύλλα ενός αναρριχητικού και να καμώνεται όταν τον άγγιξα πως είναι ένα ξερό κλαράκι. Η κάμπια-“γεωμέτρης” (ή σπιθαμάρης όπως τον λένε στο χωριό μου) πάντα μου προκαλούσε ενδιαφέρον με την ιδιαιτερότητα της κίνησής του. Μόλις πρόσφατα έμαθα ότι είναι η κάμπια ενός είδους νυχτοπεταλούδας.

Ο σπιθαμάρης μου έμοιαζε πάντα αβέβαιος για το μέλλον. Στέκεται στο ένα “πόδι” και ζυγιάζει το άλλο σαν διαβήτης, μέχρι να αποφασίσει κάποτε δειλά για το επόμενο βήμα. Κι ύστερα πάλι από την αρχή.

Υποθέτω ότι δεν γνωρίζει τον προορισμό του. Ίσως αν διέθετε αυτογνωσία, αν ήξερε ότι κάποτε θα γίνει νυχτοπεταλούδα, να είχε περισσότερη εμπιστοσύνη στα βήματά του. Θα έτρεχε τότε με ασίγαστη ορμή και πάθος να χαρεί τη ζωή και δεν θα έμενε φύλλο για φύλλο στο πέρασμά του. Κι ακόμα κι αν τον άρπαζε κάποτε κάνα σπουργίτι, έτσι που θα είχε ασυλλόγιστα ξεθαρρέψει, θα είχε τουλάχιστον την επίγνωση πως παρ’ όλα αυτά ήταν από γεννησιμιού του φτιαγμένος για άλλα. Και πριν ξεψυχήσει, κρεμασμένος από το ράμφος του πτηνού ψηλά στον ουρανό -όπου πρόλαβε να πετάξει έστω και με δανεικά φτερά-, θα συνέθετε ένα εξαίσιο μελαγχολικό ποίημα για τη ματαίωση και το πεπρωμένο. Να αφήσει κι αυτός κάτι στις επόμενες γενιές.