Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΕΡΙΑ

Γύρω από το σπίτι μας απλώνεται η θάλασσα. Εφτά στενές λωρίδες γης φεύγουν από το σπίτι και βυθίζονται στην ομίχλη. Συχνά τη χάναμε εκεί κι ανησυχούσαμε μήπως την πάρουνε τα κύματα που κάποτε αγρίευαν και σκέπαζαν τον δρόμο. Την περιμέναμε ξάγρυπνοι. Γυρνούσε κουρασμένη, δεν μιλούσε.

    Σύντομα είδε όσα είχε να δει και στα εφτά ακρωτήρια, άκουσε όλα όσα είχε να της πει ο κόσμος μας. Το νησί μας ήτανε μικρό, δεν την χωρούσε πια, ήταν ολοφάνερο. Δεν της έφτανε. Ήθελε το δικό της το ταξίδι, είχε έρθει η ώρα. Ήθελε τη Μεγάλη Στεριά. Το ξέραμε, το βλέπαμε στα μάτια της. Και το δικαιολογούσαμε. Γιατί κι εμείς είχαμε φύγει κάποτε από τα νησιά των γονιών μας και περιπλανηθήκαμε σε ξένα μέρη, ώσπου βρήκαμε το δικό μας.

Τα κύματα έφερναν θαλασσόξυλα στην πόρτα. Τα μάζευε για χρόνια, έφτιαξε ένα μεγάλο σωρό. Με πήρε, μου έδειξε τα ξύλα και μου είπε : "Πατέρα, φτιάξε μου ένα κρεβάτι".

    Εγώ δεν είμαι ξυλουργός. Δεν ξέρω από κρεβάτια. Τα όνειρά μου δεν είναι του ύπνου. Όμως ροκάνισα και γυαλοχάρτισα τα ξύλα όπως μπορούσα, τα έβαψα τα βερνίκωσα, τα κάρφωσα. Της το έδειξα.

    Όταν φτιάχνεις κρεβάτι από θαλασσόξυλα, χωρίς να το καταλάβεις, φτιάχνεις καράβι. Το έσπρωξε στη θάλασσα και αποχαιρετιστήκαμε.

Μέρα παρά μέρα τα κύματα έφερναν στην πόρτα μας μπουκάλια με μηνύματα. "Είμαι καλά", μας έγραφε. Εμείς ανησυχούσαμε. Ξέρουμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα εκεί έξω. Η ανάμνηση της θάλασσας φέρνει ναυτία στην αρχή, κάνει τα βήματα ασταθή. Και οι Στεριανοί είναι ξένοι. Μιλούν μια γλώσσα αλλόκοτη και μέχρι να τη μάθεις είναι εύκολο να σε πληγώσουν. Ακόμα κι η καρδιά χτυπάει αλλιώς. Πρέπει να ξέρεις να διαβάζεις τα μάτια, να μάθεις να γυρνάς την πλάτη. Θέλει υπομονή, μέχρι να βρεις εκείνους που θα ταξιδέψετε μαζί. Υπάρχουν όμως, κάποτε θα τους βρεις.

"Δεν είμαι καλά", μας έγραψε μια μέρα. Έβγαλα από την αποθήκη την παλιά μας βάρκα. Τη μπάλωσα, την καλαφάτισα. Τη ρίξαμε στη θάλασσα και βγήκαμε νύχτα στη Μεγάλη Στεριά. Το σπίτι της μύριζε ακόμα θάλασσα, το βρήκαμε εύκολα.

Της μίλησε η μάνα της. Αυτή μιλάει πιο όμορφα. Εγώ δεν ξέρω να μιλάω. Οι λέξεις μου έχουν ρίζες, κλωνάρια δεν βγάζουν. Εκείνη άκουγε.

    Πριν φύγουμε έγειρε το κεφάλι στην αγκαλιά της μάνας της.

    "Γράφεις;" με ρώτησε.

    "Όχι ακόμα".

    "Γράψε κάτι για μένα", μου είπε τότε.
    Κι έτσι κάθομαι τώρα εδώ. Μα τί να γράψω, όλα κάπως στενάχωρα μου βγαίνουν. Κι αυτή δεν πρέπει να στενοχωριέται. Να, αυτό θα πρέπει μόνο να της γράψω. Να μη στενοχωριέται. Γιατί, κι ας μην το νιώθει ακόμα, άρχισε το πιο ωραίο ταξίδι. Η Μεγάλη Στεριά είναι δική της. Και το νησί μας, κι όλα τα νησιά, κι όλος ο κόσμος.