ΑΡΓΗΣΕΣ

Άργησες

περπατώντας αργά στις φαρδιές λεωφόρους
στα στενά δίχως φώτα η ζωή προσπερνούσε
παραλλήλως βαδίζοντας σε παράλληλο κόσμο
ήταν όλα εκεί μα δεν τ΄άγγιξες δεν τα είδες
εσύ ατάλαντος παίκτης ατάλαντων θιάσων
στα δωμάτια που γλεντούσαν
δίχως χτες δίχως αύριο
τα νυκτόβια πλάσματα που ρουφούσαν το χρόνο
κι έφτυναν φεύγοντας με μιαν αδιόρατη θλίψη
στο χανγκόβερ μιας ζωής έκλυτης κουκούτσια ονείρων
που έπεφταν κουδουνίζοντας σε καρδιές από αλουμίνιο
μα δεν ήσουν ούτε εκεί
ήταν μόνο η σκιά σου
δεν προφταίνεις
δεν είσαι δεν ήσουν δεν θα είσαι
πουθενά
πουθενά
γιατί άφησες να γελούν σαλτιμπάγκοι κι αγύρτες
με αστεία που δεν είπες για τον χρόνο που φεύγει

τώρα είναι ο δρόμος σου ο ίδιος που κυλάει σαν τραινάκι
κυκλικά σε τροχιά που όλο στενεύει και σφίγγει
γύρω από εκείνο το ανήλιαγο μαύρο πηγάδι
όπου οι ευχές επιπλέουν τουμπανιασμένες στη λάσπη
με νομίσματα κίβδηλα σφηνωμένα στα δόντια
και γυρνάς και γυρνάς
ξεδιαλέγεις κι αδειάζεις
μα το έρμα που τώρα πετάς για να φύγεις
γίνεται η άγκυρα που σε τραβάει πιο κοντά στο πηγάδι
γιατί άργησες
άργησες
είναι αργά δεν προφταίνεις
και θα μείνεις για πάντα στον κύκλο
δεν θα φύγεις ποτέ απ' τον κύκλο
θα γυρνάς
ως το τέλος
στον κύκλο.


(Ιζιντόρ Μπορ, Ποιήματα που δεν θα έγραφα ποτέ, 2027)