Ο ΠΙΛΟΤΟΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ

Η πτήση του χάθηκε από τα ραντάρ. Διάσπαρτα συντρίμμια ταξιδεύουν σε ψηφιακές θάλασσες. Το μαύρο κουτί εκπέμπει αδύναμα από το βυθό.

Κανείς δεν θα το βρει. Το σήμα του εξασθενεί συνέχεια. Οι ερευνητικές αποστολές γυρνάνε άπρακτες, το ενδιαφέρον του κοινού στρέφεται αλλού. Βαριεστημένοι οι χειριστές κλείνουν την υπόθεση και φεύγοντας σβήνουν τα φώτα. Ο ύπνος τους είναι ήρεμος, οι εφιάλτες τους καθησυχαστικοί.

Ο πιλότος σκαλίζει ακόμα τα όργανα. Δεν ξέρει ότι τον έχουν ξεγραμμένο. Εκεί στο βυθό, όλα είναι αλλιώς. Τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν διασπά την προσοχή του. Η απόλυτη σιωπή ευνοεί την περισυλλογή.

Το τελευταίο που θυμάται είναι ο ήλιος. Ασήμι στα φτερά κι ύστερα ξαφνικά σκοτάδι.
Το παραδέχεται, η ευθύνη είναι δική του. Καμιά δολιοφθορά από εχθρικές δυνάμεις. Μα αδυνατεί να προσδιορίσει τι έφταιξε ακριβώς και παρεξέκλινε έτσι της πορείας κι όλη η προσπάθειά του πήγε στράφι. Παρερμηνεία των συντεταγμένων ή υπερβολική εμπιστοσύνη στον αυτόματο; Ίσως απλά αυτοκαταστράφηκε, υποταγμένος στη γοητεία του βυθού.

Στην επιφάνεια τα πρωτοσέλιδα θα τον διαγράψουν. Η καθημερινότητα θα καταπιεί την απουσία του κι εκείνη που τον σκέφτεται, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, θα συνηθίσει.

Κάθε αναμόχλευση της υπόθεσης θα σκοντάψει στη γραφειοκρατία. Ο αρχειοφύλαξ δυσανασχετεί κραδαίνοντας πρωτόκολλα. Η διαδικασία είναι πολύπλοκη, οι προτεραιότητες συγκεκριμένες, η ιεραρχία δεν παρακάμπτεται.

Ο πιλότος στο βυθό αναρωτιέται μα δεν βγάζει άκρη. Φύκια τυλίγονται στο σώμα του. Το μαύρο κουτί εκπέμπει ακόμα. Μαύρες λέξεις σε μαύρο φόντο.