Η ΑΒΥΣΣΟΣ

 

Στην αρχή ήταν μια αδιόρατη ρωγμή που παρατήρησα εντελώς τυχαία, όταν ένα κέρμα κύλισε από την τσέπη μου κι εξαφανίστηκε. Έσκυψα να το ψάξω και την είδα. Δεν ανησύχησα τότε. Όμως σταδιακά η ρωγμή διευρύνθηκε κι έφτασε τώρα να είναι ένας απότομος γκρεμός που η απέναντι πλευρά όλο ξεμακραίνει κι ο πάτος του δεν φαίνεται.

Έχω χάσει πολλά πράγματα εκεί μέσα· όσα αγαπούσα πιο πολύ, όσα χρειαζόμουν, πάνε, τα ρούφηξε το ανήλιο βάραθρο. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, η αφηρημάδα μου αυξάνεται και τα χέρια μου δεν σφίγγουν τόσο δυνατά όπως πρώτα, με την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις.

    Το έχω πάρει απόφαση: όσα έπεσαν εκεί, καμιά ελπίδα δεν έχω να τα ξαναβρώ, αν και συχνά νομίζω πως τ’ ακούω να βαριανασαίνουν. Άλλοτε πάλι φτάνουν αχνοί ψίθυροι στ’ αυτιά μου. Να είναι άραγε ακόμα ζωντανά; Καμιά φορά σκύβω και αφήνω μια κραυγή μα, αντί ν’ ακούσω απάντηση ή την ηχώ της να ανεβαίνει ανάλαφρη, σβήνει και χάνεται στα βάθη, λες κι ένα βάρος την τραβάει.

Η πόρτα του σπιτιού μου ανοίγει κατευθείαν στον γκρεμό. Αυτό καθιστά ριψοκίνδυνη κάθε απόπειρα εξόδου. Όμως ενίοτε υπάρχουν εργασίες που δεν σηκώνουν αναβολή. Έτσι αναγκάζομαι να ξεπερνώ τους ενδοιασμούς μου. Φοράω στην πλάτη τις χάρτινες φτερούγες που έφτιαξα μονάχος μου, ειδικά για την περίσταση, από παλιά βιβλία, τετράδια και χάρτες, κλείνω τα μάτια και πηδάω. Στην αρχή πέφτω κατακόρυφα, περνώντας ξυστά από τα κοφτερά βράχια, μετά η πτώση επιβραδύνεται και σύντομα ανακτώ ύψος, κάνω δυο-τρεις κύκλους πάνω απ’ τον γκρεμό σαν όρνιο και πετάω μακριά.

    Είναι ωραίο έτσι το τοπίο. Αυτή η απειλητική ρωγμή δίνει έναν άλλο τόνο, που μ’ αρέσει. Συχνά παίρνω τον καφέ και τα τσιγάρα μου και κάθομαι στο χείλος του γκρεμού με τα πόδια μου να αιωρούνται στο κενό. Κοιτάω τη μαυρίλα κάτω επίμονα και δεν φοβάμαι τίποτα. Γιατί ένα πράγμα έχω μάθει τόσα χρόνια: όταν κοιτάς για πολύ την άβυσσο, τότε η άβυσσος στρέφει αλλού το βλέμμα της.