ΠΑΡΑΛΥΣΗ

Στα προφορικά ήταν σκράπας, πάτωνε. Όχι μόνο στο σχολείο, παντού. Η χειρότερη παρέα ήταν. Στα πάρτι κλεινόταν στην κουζίνα και μιλούσε με το πλαστικό ποτήρι του.

Μα στα γραπτά ήταν καλός. Πρόλογος, κυρίως θέμα, επίλογος. Κεντρική ιδέα και δίδαγμα.

Τώρα δεν μπορεί ούτε να γράψει. Αδειάζει το μυαλό του και δίνει λευκή κόλλα. Μετεξεταστέος. "Κλείσε το νέτμπουκ κι έλα πάλι αύριο την ίδια ώρα".

Όταν πάει να βάλει στη σειρά τις σκέψεις του, αυτές σκορπίζουν. Σκληραίνουν κι άκαμπτες περιφέρονται σε άστατες τροχιές, δορυφόροι σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ψυχρές και απολιθωμένες, μένουν μετέωρες για λίγο και ύστερα σωριάζονται με γδούπο στα πλακάκια.

Τότε ο αέρας γύρω του βαραίνει και πυκνώνει. Μια μέγγενη σφίγγει το σώμα του. Πήζουν τα διάκενα, οι κινήσεις δυσκολεύουν, παραλύει. Παρατηρεί τις σκέψεις του απαθής.

Η ασάλευτη ζωή γίνεται όξινο τέλμα. Στο βυθό ο επιδέξιος βουτηχτής ανασκαλεύει το ίζημα της ήττας, το κατακάθι της επίγνωσης. Και απροειδοποίητα τον χτυπά η νόσος των δυτών.

Μικρό το κακό. Υπάρχουν άλλοι που τα γράφουνε καλύτερα. Με λινκς, ονόματα, σχήματα λόγου, και φίλους διαδικτυακούς. Κλείνουν το μάτι και κάποιοι, κάπου, πιάνουν το υπονοούμενο. Δικτυώνονται, συνομιλούν. Αυτός, έτσι κι αλλιώς, παραμιλάει.

Εξάλλου τι να έγραφε;
Για την κρίση; Όχι πως δεν υπάρχουν αφορμές, η ζωή του έχει γαμηθεί. Και κάθε μέρα γύρω του καινούρια επεισόδια δυστυχίας γίνονται πιθανά σενάρια. Μα ποιος ο λόγος; Τα ξέρουμε όλοι, τα διαβάζουμε, τα ζούμε. Να λέμε ο ένας στον άλλο τα αυτονόητα; Ναι, η δυστυχία θεριεύει σαν πανούκλα. Ναι, είναι απίστευτο. Να ψάξουμε να βρούμε άλλες λέξεις να την περιγράψουμε, αυτό είναι το νόημα; Να έγραφε για τη ζωή του; Και ποιος νοιάζεται; Για την πολιτική; Μα αυτή χαράσσεται ερήμην του. Για τους πολιτικούς; Πολύ τους πάει. Κείμενα θεωρητικά; Με τι κότσια; Οικονομικά; Δεν είναι το ατού του.

Όμως, πού πάνε άραγε όσες λέξεις γλύτωσαν; Ποιοι άγνωστοι τις περιθάλπουν; Μπορούν αυτές οι ιντερνετικές σκιές να είναι η κόλασή του; Ή μήπως θα έπρεπε εκείνοι που τον ξέρουν να υποκριθούν για λίγο πως τον ξέχασαν; Δεν έχει απάντηση.

Υποθέτω πως θα συνεχίσω να τον βλέπω ξανά και ξανά μπροστά στο νέτμπουκ. Η ομοιοπαθητική αυτό επιτάσσει. Μέχρι να βγει στην επιφάνεια σώος ή να παραλύσει για τα καλά.

Ακούγεται δυνατά.