"Σα μου ζείξεις πού σα το βάλεις, να το τύχω;" παρακαλούσε η μικρή τη μάνα της για το φλουρί. "Όχι", της έλεγαν, "δεν είναι σωστό".
Τύλιγαν δυο νομίσματα με αλουμινόχαρτο και τα έχωναν κρυφά στην πίτα. Σημάδευαν τα σημεία με ένα ελατάκι ή έναν Αη-Βασίλη κι ύστερα την πασπάλιζαν με ζάχαρη άχνη, να χαθεί κάθε ίχνος. Κι όταν έφτανε η ώρα και κόβανε την πίτα -"αυτό είναι του μπαμπά, της μαμάς, της γιαγιάς, του Χριστού, του φτωχού, ..."-, κάθε χρονιά, τι περίεργη τύχη, και τα δυο παιδάκια βρίσκανε στο κομμάτι τους από ένα φλουρί.
"Φοβερή τύχη, να πέφτει σ' εμάς κάθε φορά!" θαύμαζε ο μεγάλος.
Κι έτσι άρχιζε με γέλια και χαρά ο καινούργιος χρόνος.
Μια ιεροτελεστία, μια αθώα σκευωρία, λίγο να σπρώξουνε την τύχη εκεί που πρέπει, να καλοπιάσουνε το χρόνο να 'ναι γλυκός με τα παιδάκια, να βάλουνε το χέρι τους όσο μπορούν να εξευμενίσουν το άγνωστο, τίποτα να μην τους λείψει, τίποτα να μην τα πληγώσει, μόνο αυτό το γέλιο να κρατήσει, η λάμψη αυτή στα μάτια τους.
Έφυγαν κάποτε. Ήρθαν Πρωτοχρονιές που τις περνάνε χώρια. Μα αυτοί όσο μπορούν και φτιάχνουνε τη βασιλόπιτα, κι ας είναι μόνοι τους, θα βάζουν πάντα δυο νομίσματα. Κι όταν την κόβουν τα μεσάνυχτα -τι φοβερή τύχη-, πάντα θα πέφτουν τα φλουριά στα δυο παιδιά που λείπουν. Θα κοιτάζονται και θα γελάνε συνωμοτικά, όπως τότε.
Και τα παιδιά, όπου κι αν βρίσκονται, ίσως να το διαισθάνονται εκείνη τη στιγμή, ίσως να θυμούνται, κι αν τους ξεφύγει κι αυτών ένα γέλιο και κάποιος τα ρωτήσει, θα πουν πως απλά χαίρονται γιατί τους έτυχε και φέτος, όπως πάντα, το φλουρί, και σίγουρα θα πάει καλά η χρονιά τους. Ναι, σίγουρα θα πάει καλά η ζωή τους.
