Ανοίγω το ψυγείο. Μέσα έχει ένα καρπούζι, από αυτά τα σκουροπράσινα και στρογγυλά. Μικρό καρπούζι.
Είχα μια υδρόγειο κάποτε, ίδιο μέγεθος. Ευρώπη-Αμερική μια παιδική σπιθαμή δρόμος. Χάρη σ’ αυτήν, πριν φύγω ακόμα από τη Χώρα, χόρτασα ταξίδια. Καρπούζια όχι, μα δεν μ’ ένοιαζε.
Το αγγίζω και είναι παγωμένο. Έτσι πρέπει να τρώγεται ένα καρπούζι.
Μπορείς βέβαια να το έχεις ακουμπήσει πριν στη σκιά δίπλα στο βράχο και να έχεις στερεώσει δυο-τρεις μεγάλες πέτρες γύρω του. Αν δεν στο πάρει η θάλασσα και δεν κομματιαστεί από το κύμα, ακόμα κι αν δεν είναι κρύο δεν θα σε νοιάζει. Εύκολα θα φαντάζεσαι ότι είναι.
Τώρα είναι πάνω στο τραπέζι. Μαχαίρι και πιρούνι σε ένα πιάτο, δίπλα χαρτοπετσέτες. Είναι απαραίτητες οι χαρτοπετσέτες όταν τρως καρπούζι.
Εκτός κι αν είσαι σε μια αμμουδιά και κάθεσαι εκεί που σκάει το κύμα και τρέχουν τα ζουμιά και δε σε νοιάζει, τα ξεπλένει η θάλασσα, είσαι γύρω στα είκοσι, δίπλα σου εκείνη, ακουμπάν τα πόδια κι οι αγκώνες σας, γελάτε, κανείς δεν είναι γύρω, είστε οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο.
Ο ήχος που κάνει το καρπούζι όταν καρφώνεις το μαχαίρι και το κόβεις και σκάει αυτό, θριαμβευτικά, σαν ανυπόμονο ν’ ανοίξει! Κι όταν χώνεις τα δόντια στη σάρκα του και είναι όσο πρέπει ζουμερό και τραγανό, τι ήχος πάλι!
Ήχος από τζιτζίκια, χελιδόνια, στάχυα, φλοίσβος μικρών κυμάτων, αρμυρίκια, κοχύλι στο αυτί, σύρσιμο σαύρας στην ξερολιθιά, σεντόνια που τσαλακώνονται από σώματα, σώματα με ιδρώτα, άμμο και αλάτι.
Κατακόκκινο είναι. Σχεδόν με προκαλεί. Σαν σώμα που φωνάζει «πάρε με» είναι. Να σκύψω και να το δαγκώσω και να ρουφήξω τους χυμούς του με κλειστά τα μάτια.
Μετά τη δαγκωνιά θα θες να τη φιλήσεις. Κι αυτή θα θέλει. Αμέσως μετά όμως, όταν κολλάει ακόμα το στόμα από τη ζάχαρη. Οι πολύ ερωτευμένοι θα δαγκώσετε το ίδιο κομμάτι μέχρι να σμίξουν τα χείλη και οι γλώσσες. Με κλειστά τα μάτια.
Πέφτει το βράδυ. Το βράδυ τα καρπούζια είναι κάπως μελαγχολικά, δεν κάνουν δίχως ήλιο, να το ξέρετε.
Μιλώντας για καρπούζια, θα ήθελα κάποτε, όταν μεγαλώσω, να ταξιδέψω πάλι στην υδρόγειο. Κι αφού δω όσα έχω να δω, να καταλήξω ναυαγός. Να με ξεβράσουν τα κύματα σε μια αμμουδιά και να προβάλλουν από το δάσος με τις φοινικιές οι ιθαγενείς. Οι άντρες με βρακιά και μακριά κοντάρια και οι γυναίκες με φούστες από χόρτα και γυμνόστηθες. Θα με πάρουν στο χωριό τους και θα μου προσφέρουν φρούτα. Θα ανοίξω ένα καρπούζι στα δύο και θα είναι το ένα κομμάτι η βάρκα της ζωής μου, και τα κουκούτσια θα είναι εγώ και οι συνταξιδιώτες μου. Και θα δακτυλοδείχνω τα κουκούτσια και θα τους διηγηθώ, με ονόματα και διευθύνσεις, ποιοι λιποτάκτησαν στα δύσκολα και με εγκατέλειψαν και ποιοι στασίασαν και μ’ έριξαν στην άλλη βάρκα να παλεύω μόνος μου με τα κύματα. Όπως στη «Ναυτική ανταρσία». Και θα συγκινηθούν οι ιθαγενείς με τη δακρύβρεχτη ιστορία μου και θα με κάνουν βασιλιά τους σε ένδειξη σεβασμού, και όλες οι γυναίκες θα θέλουν να με παρηγορήσουν στην αγκαλιά τους. Και θα καθόμαστε στην ακροθαλασσιά και θα τρώμε καρπούζια.
Το καρπούζι είναι πάλι στο ψυγείο. Κομμένο στα δύο αλλά ανέγγιχτο. Πάνω στο τραπέζι είναι τώρα τρία κουκούτσια από βερίκοκα. Είναι ωραία τα βερίκοκα, όχι όμως σαν καρπούζι. Ούτε καν μιλάνε.
