Το ποστ αυτό είναι εντελώς προσωπικό, αγαπητοί μου φίλοι, το γνωρίζω. Έτσι, δε θα σας παρεξηγήσω αν στα μισά το αφήσετε για κάτι πιο ενδιαφέρον.
1972. Χούντα. Τις Κυριακές η μπάντα της αμερικάνικης Βάσης στις Γούρνες παίζει ροκ εν ρολ στην πλατεία Ελευθερίας. Στο ελληνικό ραδιόφωνο κάποιος Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά. Ένας άλλος βρήκε στην Αμφιλοχία ένα λοχία.
Τα βράδια συντονίζω το τρανζιστοράκι στο σταθμό της Βάσης. Συνωμοτικά σχεδόν. Ένας καινούργιος κόσμος. Μια απέραντη χωματερή που με περιμένει να σκάψω βαθιά μπας και ξεθάψω κανένα διαμάντι.
Παρένθεση: Στη μεταπολίτευση, λίγα χρόνια αργότερα, ποζάρω σε πρωτοσέλιδη φωτογραφία τοπικής εφημερίδας, στην πρώτη διαδήλωση για να φύγει η Βάση. Η Βάση έφυγε και καλά έκανε. Τώρα το ΤΑΙΠΕΔ έχει πάρει την έκτασή της και την ξεπουλάει μαζί με τ' άλλα. Κλείνει η παρένθεση.
Τα πρώτα μου σαρανταπεντάρια. Με αιματηρές οικονομίες από το χαρτζιλίκι μου.
Starman, Smiling faces sometimes, Me and Julio down by the schoolyard, Sylvia's mother, Troglodyte, Sympathy, Alone again (naturally), Tie a yellow ribbon.
Τα πρώτα ακούστε τα άφοβα. Τα υπόλοιπα, δεν θα το συνιστούσα. Αν επιμένετε, η ευθύνη είναι δική σας. Κρίνοντας πάντα με επιείκεια ένα πολύ πολύ νεαρό αγόρι που έψαχνε ολομόναχο τις νύχτες, χωρίς φως, σε εκείνο το σκουπιδαριό, να βρει το δρόμο του.
Ο πρώτος μου μεγάλος δίσκος. Simon and Garfunkel's greatest hits, εξ αιτίας της Mrs. Robinson, δηλαδή εξ αιτίας του Πρωτάρη, που τότε ακόμα δεν είχα δει στο σινεμά αλλά είχα διαβάσει σε Βίπερ.
Δεύτερος, Juicy Giants, συλλογή με επιτυχίες της εποχής. Glam rock και άλλα. Debora, He's gonna step on you again, I can hear the grass grow, Woman to woman...
Ύστερα Cat Stevens, Mona Bone Jakon. Lady d' Arbanville και Katmandu. Rory Gallagher και Blueprint, εξ αιτίας του Daughter Of The Everglades. Lou Reed, Transformer και Perfect day, Walk on the wild side, Satellite of love... Alice Cooper, Billion dollar babies και No more Mr Nice Guy. Pink Floyd. Dark side of the moon. Time.
Ύστερα Cat Stevens, Mona Bone Jakon. Lady d' Arbanville και Katmandu. Rory Gallagher και Blueprint, εξ αιτίας του Daughter Of The Everglades. Lou Reed, Transformer και Perfect day, Walk on the wild side, Satellite of love... Alice Cooper, Billion dollar babies και No more Mr Nice Guy. Pink Floyd. Dark side of the moon. Time.
Τα πράγματα σοβαρεύουν σιγά σιγά. Και δεν είναι πάντα εύκολα.
David Bowie. Ακούω το Space oddity και τρελαίνομαι. Μα αυτά δεν βρίσκονται σε μια επαρχιακή πόλη. Η αδερφή ενός φίλου μου σπουδάζει Ιταλία. Της παραγγέλνω το δίσκο. Όταν έρχεται, ο φίλος μου θέλει να τον κρατήσει ο ίδιος. Τον παίρνω με το ζόρι. Γράμμα στην Ερμιόνη. Μετά Pin Ups, Alladdin Sane...
Bob Dylan. Δεν υπάρχει επίσης τίποτα. Ο μαγαζάτορας που με έχει συμπαθήσει παραγγέλνει για μένα από την Αθήνα το διπλό Greatest hits vol.II. Το έλιωσα.
Who, Tommy. Αυτό είναι πιο εύκολο, η αδελφή μου είναι στην Αθήνα, μου το στέλνει. Pinball Wizard.
Εντάξει, φτάνει. Σας κούρασα, το ξέρω.
Μα κάτι ακόμα, τελευταίο, συγχωρέστε με. Γιατί άλλη ήταν η αφορμή.
Μου ήρθε τις προάλλες ένα δέμα. Πράγματα δικά μου που είχαν ξεμείνει στο σπίτι, στο χωριό, που τώρα ανακαινίζει ο νέος ιδιοκτήτης. Γράμματα, τετράδια, φωτογραφίες κι αυτό εδώ.
Μα κάτι ακόμα, τελευταίο, συγχωρέστε με. Γιατί άλλη ήταν η αφορμή.
Μου ήρθε τις προάλλες ένα δέμα. Πράγματα δικά μου που είχαν ξεμείνει στο σπίτι, στο χωριό, που τώρα ανακαινίζει ο νέος ιδιοκτήτης. Γράμματα, τετράδια, φωτογραφίες κι αυτό εδώ.
Τι είναι αυτό;
Αυτό είναι ένα πικάπ. Ξέρετε, από αυτά που παίζουν δίσκους βινυλίου. Το πρώτο μου πικάπ. 120 δραχμές, τότε που οι δίσκοι έκαναν 30. Αν θυμάμαι καλά, δεν είναι σίγουρο. Εδώ άκουγα λοιπόν όλα τα παραπάνω, μέχρι να αξιωθώ, χρόνια αργότερα, ένα στερεοφωνικό της προκοπής. Σ' αυτό το πλαστικό μαραφέτι έπαιξαν για χάρη μου κι ο Μπόουι κι ο Ντύλαν κι ο Λου Ρηντ. Πώς να μην τ' αγαπώ;Το καλώδιο λείπει. Όμως αυτό το ευλογημένο παίρνει και μπαταρίες, τέσσερις μεγάλες. Και ναι, δουλεύει ακόμα. Ο πειρασμός ήταν πολύ μεγάλος για να αντισταθώ. Ακούμπησα τη στοργική βελόνα του άφοβα στο Starman.
Με τα πρώτα ακόρντα που ήχησαν βρέθηκα ξαφνικά να κολυμπώ κι εγώ στους ουρανούς. Πέταξα πάνω από την πόλη μου, κοίταξα από το παράθυρο μέσα σε εκείνο το μικρό μαθητικό δωμάτιο κι είδα το αγόρι σκυμμένο με προσήλωση πάνω από το πικάπ του. Γύρω βινύλια με δαχτυλιές, χαρακιές, σκόνη. Πολύτιμα όμως, με τη δική του ξεχωριστή ιστορία το καθένα. Και θυμήθηκα πώς ήταν τότε που η μουσική περνούσε από τα αυτιά απευθείας στην ψυχή του και τη χαρά να ανακαλύπτει τα κομμάτια που λες και είχαν γραφτεί μόνο για αυτόν. Αυτή την αίσθηση που όλα τα σκρατς του κόσμου δεν θα μπορέσουν ποτέ να σβήσουν.
Χαίρετε.
