SEQUEL

Τα ίδια κάθε χρόνο. Να τον τραβολογάνε μέσ' στη νύχτα και να τον στήνουν μπρος στην πόρτα που έχει πάνω καρφωμένο το ταμπελάκι με τα τέσσερα νούμερα. Και κάποιος να μετράει αντίστροφα τα δευτερόλεπτα. Κι όταν μηδενιστεί ο χρόνος και χτυπήσει το εκκρεμές μεσάνυχτα να ανοίγουνε την πόρτα και να τον αδειάζουν μέσα. Κι όλος ο κόσμος να είναι εκεί. Να σκάνε απ' έξω τα πυροτεχνήματα και να κάνουνε τη νύχτα μέρα, να γεμίζουν και να αδειάζουν τα ποτήρια, να λιώνουν τα ηχεία και οι πίστες. Αγιοβασίληδες, καλικάντζαροι, αγγελάκια κι έλατα. Κι ας ψάχνει αυτός να βρει το λόγο. Κι όταν τελειώσει η γιορτή και η ευωχία, τα ίδια κάθε χρόνο, θεέ μου, ξυπνάει σε μια καρέκλα, και δίπλα του οι άλλοι, ατέλειωτες σειρές, μπροστά και πίσω, ο κόσμος σε multiplex. Όλα καλά, όλα σωστά. Όλα υπό έλεγχο. Σβήνουν τα φώτα, πέφτει σιωπή και ξετυλίγεται η ζωή τους στην οθόνη, όλων η ζωή, αποσπασματική και ασυνάρτητη. Αναγνωρίζει τότε ο καθένας τον εαυτό του στη οθόνη, εντοπίζει εκεί τους φίλους του ανάμεσα στο πλήθος, με αμηχανία να κρυφοκοιτάνε ο ένας τον άλλο από μακριά με την ελπίδα μήπως κάποτε ξώφαλτσα συναντηθούν, μήπως αλλάξει το σενάριο κι από κομπάρσοι πάρουν κάποιο ρόλο και μιλήσουν, μήπως και γίνουν πρωταγωνιστές και ρίξουν από την καρέκλα του τον Μέγα Σκηνοθέτη. Χάνονται όμως πριν συναντηθούν. Γιατί η ταινία είναι σχεδόν ολόιδια με την περσινή, ένα αποτυχημένο director's cut με αδιόρατες παραλλαγές, η κεντρική ιδέα δεν αλλάζει. Μόνο που γίνεται ολοένα πιο δυσοίωνη και καταθλιπτική. Δρόμοι έρημοι και σκοτεινοί, ρολά κατεβασμένα, παντζούρια αμπαρωμένα, απόλυτη καταστροφή. Κι οι άνθρωποι σκυφτοί και κουρασμένοι, και να πληθαίνουν οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, οι αυτόχειρες. Διαλυμένες ζωές. Προβλέψιμο το τέλος. Δεν υπάρχει τέλος.

Κι αυτός; Θα βλέπει στην οθόνη να αλλάζουν οι εποχές, να τρέχουν οι μέρες κι οι ώρες.

Και θα τον πάρει ο ύπνος γρήγορα και θα κυλάει η ταινία ερήμην του. Θα ανοίγει τα μάτια πότε πότε και θα πασχίζει να καταλάβει τι έχει γίνει και θα σχολιάζει φωναχτά, πάντα εκτός θέματος, με απόψεις ανερμάτιστες και ιστορίες φανταστικές γιατί θα έχει χάσει την ουσία. Κι όταν περάσει ένας χρόνος και πέφτουν οι τίτλοι τέλους θα δει κάτω δεξιά τη λέξη συνεχίζεται. Κι όταν ανάψουν τα φώτα θα δει πως είναι μόνος του στην απέραντη αίθουσα, και τις ιστορίες του τις άκουγε μόνο αυτός. Και θα τον πάρουν πάλι και θα τον πάνε παραδίπλα να περιμένει στην ίδια πόρτα με ένα άλλο τώρα νούμερο, ελπίζοντας να είναι αυτό το τελευταίο sequel της παρανοϊκής σειράς.

Υ.Γ.  Τα ίδια κάθε χρόνο, μου επανέλαβε κατ' ιδίαν ο Quasar. Κι ύστερα μου εξομολογήθηκε, όχι χωρίς συγκίνηση, ότι έχει σκοπό να αποσυρθεί. Προσπάθησα να του μιλήσω, είναι αμετάπειστος. Θα σιωπήσει αυτό το μπλογκ λοιπόν. Πόσο; Δεν ξέρει. Ίσως για πάντα, ίσως αραιά και που να έρχεται να ξεσκονίσει, ίσως να επιστρέψει πάλι κάποτε. Το έχει ξανακάνει. Ως τότε, οι φίλοι του, γνωστοί και άγνωστοι, ας μην τον ξεχάσουν. Κάπου εδώ γύρω θα είναι και θα τους σκέφτεται.

Καλή χρονιά, παρόλα αυτά. Ολόψυχα.